جدیدترین مطالب روز

طپورها (تپورها) که نام طبرستان از آن ها گرفته شده و قبیله آماردها که گویند نام شهر آمل از نام آن ها گرفته شده است. فرهاد اول اشکانی در بین سال های ۱۷۶ تا ۱۷۱ قبل از میلاد، آماردها را به خوار (ورامین) منتقل کرد و طپورها مواضع آنان را گرفتند.

اردوان پنجم آخرین پادشاه اشکانی در سال ۲۲۶ میلادی طبرستان را جزء قلمرو خود نمود و قباد اول ساسانی در دومین دوره سلطنت خود حکومت طبرستان را به پسرش کیوس واگذار نمود. خسرو انوشیروان از سلسله ساسانیان، زرمهر را به جانشینی کیوس منصوب کرد و خاندان زرمهر تا سال ۶۴۵ هجری قمری که طبرستان ضمیمه گیلان شد، بر این نواحی حکمرانی داشتند.

خاندان های با نفوذ محلی عبارت بودند از: علویان طبرستان، سادات مرعشی، سادات هزار جریب، افراسیابیان مازندران، کیاهای جلالی ساری، خاندان روز افزون سواد کوه و خاندان دیوها. علاوه بر آن ها فاتحین غیر محلی نیز بر مازندران یا بخش هایی از آن استیلا داشتند از جمله طاهریان، صفاریان، سامانیان، زیاریان، غزنویان، سلجوقیان، خوارزمشاهیان، مغولان، سربداران وتیموریان. در دوران صفویه، شاه اسماعیل اول صفوی در سال ۹۲۳ هجری قمری به مازندران لشکر فرستاد لیکن تصرف قطعی این ناحیه در زمان سلطنت شاه عباس اول صفوی صورت گرفت و به دستور او مجموعه و کاخ سلطنتی صفی آباد در سال ۱۰۲۱ هجری قمری در بهشهر کنونی که آن زمان اشرف نامیده می شد، ساخته شد.

در تقسیمات کشوری سال ۱۳۱۶، مازندران ابتدا جزئی از استان شمال بود و در اصلاحیه همان سال، بخش عمده آن جزء استان دوم و بخش هایی از آن نیز به همراه استان گیلان، جزئی از استان یکم شد. در سال ۱۳۲۱، کل مازندران کنونی هسته اصلی استان دوم را تشکیل داد و از سال ۱۳۳۵ استان مازندران به مرکزیت ساری ایجاد شد که استان های کنونی سمنان و گلستان را نیز شامل می شد. با انتزاع سمنان در سال ۱۳۴۵ و گلستان در سال ۱۳۷۶، استان مازندران به اندازه کنونی درآمد.

ریشه یابی(فلسفه) این مراسم:

اصل این سنت بویژه در میان عرب‌ها رواج داشته است آن‌ها به هنگام وارد شدن مصیبت، دستها را به صورت ضربدری -به گونه ای که کف دست‌ها به طرف صورت باشد- روی هم قرار داده و به نشانه عزا به سینه می‌زدند(کاری که هم اکنون نیز در میان زنان عرب بسیار رواج دارد). سینه زنی به مرور زمان به صورت موجود در آمده که با انتخاب نوحه های سنگین حرکات دست بر سینه می‌خورد.

این گونه نوحه‌گری ابتدا به صورت فردی بوده اما به مرور زمان به صورت گروهی و دستجات سوگواری در آمده است. همچنین رواج و توسعه این عمل و دستجات آن مربوط به زمان صفویه می‌باشد و در عصر قاجاریه بر تجملات این مراسم افزوده شد. (بهترین راه برای زنده نگاه داشتن آن فجایع، کارهای عملی می‌باشد. این کارهای عملی وقتی با هنرنمایی همراه باشند تاثیر عمیق‌تری از خود بر جای خواهند گذاشت .سینه زنی یکی از این کارهای عملی همراه با هنرنمایی است و به همین دلیل مورد استقبال همه قرار گرفت. بر سر و بر صورت ویا اعضای دیگر زدن هم تاثیر دارد ولی مانند سینه زنی طبیعی و خود جوش نیست).

چرا سینه زنی:

این کار نوعی عکس العمل عاطفی است. (انسان به هنگام اوج هیجان، حزن و اندوه کارهایی را به صورت عکس العمل از خود بروز می‌دهد که منشا عاطفی دارد. مثلا به هنگام شادی به ناگاه فریاد سر می‌دهد یا دست (کَف)می‌زند. به همین صورت به هنگام عزا نیز گاه شیون کرده دست بر روی دست می‌زند یا به سر، صورت و یا سینه خود می‌کوبد). برخی زنان حاضر در صحرای کربلا پس از مشاهده آن فجایع، با زدن بر سینه خود به عزاداری پرداختند. می‌توان چنین حدس زد که: با به حرکت در آمدن کاروان اسرای کربلا و اقامه عزا از سوی آنان در شهرها و اقامتگاه های بین راه و همراهی برخی از مردم با آنان این روش به مرور زمان به صورت یک سنت و شیوه در عزاداری امام حسین (ع) در آمد

موسیقی کردی در میان مردم کردستان دارای یک پیوند ناگسستنی با زندگی روزمره مردم است.

افسانه‌ها و ترانه‌ها

پیدایش موسیقی کردی مثل اکثر قوم‌های دیگر از افسانه‌های کردی شروع شد که در این قسمت، افسانه‌ها در قالب ترانه‌های کردی گفته می‌شوند. این ترانه‌ها در فرهنگ کردی به ترانه‌های دیوانی تقسیم می‌شوند و بیشتر محتوای آن‌ها همان افسانه‌های کردی است، که شکل حماسی دارند.

اولین طلیعه‌های هنر کردی از بار ادبی و هنر موسیقی حماسه‌های کردی بودند. مشهورترین کسی که به این نوع موسیقی پرداخته «کاویس آغا» بود که ترانه‌های وی همان حماسه‌هایی هستند که از گذشتگان بر جای مانده‌است.

موسیقی حکایت‌ها و داستان‌ها

نوع دیگری از موسیقی فولکلور کردی مربوط به حکایت‌ها و داستان‌هایی می‌شود که ترانه‌های داستانی نیز به دو بخش قهرمانی و دلدادگی قابل تقسیم هستند. در ترانه‌های قهرمانی به دلاوری‌ها و مبارزه طلبی‌های یک قهرمان پرداخته می‌شود. در ترانه‌های دلدادگی جنبه‌های رمانتیک و عاشقانه بین دو شخص بیان می‌شود که از این میان، ترانه «زنبیل‌فروش» که جنبه عرفانی دارد و ترانه‌های «آس و حسن» و «خجه و سیامند» که سرگذشت دو دلداده را بیان می‌کند، از معروفترین آثار در این بخش هستند.

استاد حسن رسول معروف به حسن سیساوەیی این داستانهای زیبا را با حیران سروده است از معروفترین داستانهای اصیل کوردی میتوان به مَم و زین و خجه و سیامند و…اشاره کرد.